Φέτος το Πάσχα ήμασταν με τον Ελβετό σύζυγό μου στον Άγιο Δημήτριο της Ζυριχης. Πήγαμε απο νωρίς και σταθήκαμε σε μια γωνία με τις λαμπάδες ανά χείρας... Η αλήθεια ειναι ότι δεν έχουμε επαφες με την ελληνική κοινότητα παρά μόνο το Πάσχα και αυτο οχι πάντα, οπότε σταθήκαμε ήσυχα στη γωνιά μας και κοιτάζαμε... Κύριες με λαμπερά χτενίσματα (αυτες ειναι μάλλον που συντηρούν τα ακριβά κομμωτήρια της Ελβετιας διότι οι περισσότερες Ελβετιδες φίλες μου δεν πηγαίνουν σχεδόν ποτέ...Διαφορετικά ενδιαφέροντα γαρ!) πήγαιναν και έρχονταν με το κλασικό τρίπτυχο "γόβα" "τσαντάρα" "υφάκι" της νεόπλουτης Ελληνίδας... Οι συνοδοί τους κλασικοί Ελληναρες με το κουστούμι και το φρεσκοξυρισμενο μάγουλο έκαναν το σύζυγό μου να εκφράσει την απορία "Θα πάνε σε επαγγελματικό meeting μετά;" "Οχι" του απαντώ, "έτσι ερχόμαστε στην Εκκλησία το Πάσχα, σα λατέρνες!" Απο την άλλη στεκόντουσαν κατι κοριτσάκια με ύφος μπλαζέ και τσαντάρα XXL μέσα στην εκκλησία (πραγματικά απορώ τι στο καλό περιείχε αυτη η τσαντάρα που ήταν τόσο απαραίτητο να το φέρουν μαζί τους στην Εκκλησία το βράδυ της Αναστάσης!) ανταλλάσσοντας λόγια αγάπης και αβρότητας: "Αχ είσαι έγκυος χρυσή μου; Μα πόσο χαίρομαι..." κοιτάζοντας την υποτιθέμενη φίλη τους με ύφος "Αχ που να σου καεί το μαλλί απο την λαμπάδα!" Επίσης θέλω να σχολιάσω το θέμα με τα τσόφλια απο τα σπασμένα αυγά που λέρωναν τα καθαρά πεζοδρόμια της Ζυριχης μετα την Ανάσταση...Δε νομίζω ότι ειναι καλό να κουβαλάμε την καγκουριά και τη χωριατίλα μαζί μας στο εξωτερικό! Γενικώς είδαμε όλη την τάση επίδειξης, υποκρισίας και μεγαλομανίας, που εγώ ειχα βιώσει και στην Ελλάδα, πήραμε το Άγιο Φως και φύγαμε χωρις να νιώσουμε καμία κατάνυξη... Κρίμα!
|